بازارگرمی یا تصمیم قطعی؛
انصراف مالکان از تیمداری خصوصی در فوتبال
به گزارش شمال برگ، مالکانی که در چند سال قبل از جیب شان برای تیمداری در فوتبال هزینه کرده اند، بنا بر دلایلی که یکی از آنها می تواند حمایت نشدن از جانب نهادهای استانی باشد، تصمیم به واگذاری سهام خود کرده اند.
به گزارش شمال برگ به نقل از مهر، رقابت های فوتبال باشگاهی کشور در حالی ایستگاه بیست و سوم خویش را پشت سر گذاشت که یکی از مهم ترین اصول در رابطه با فوتبال که زیر شاخه ورزش و در حالت کلی در رابطه با اقتصاد و سیاست های کلان کشور است همچنان با فراز و نشیب های زیادی دست و پنجه نرم می کند.
در روزهایی که چرخه مالی در فوتبال کشور وابستگی کامل به کمک نهادهای خصولتی و صنعتی دارد مالکان بخش خصوصی با دلسردی، تصمیم به فروش امتیاز و سهام خود دارند. اتفاقی که همواره درحال تکرار است تا زخم باز کمبودها در راه خصوصی سازی در صنعت فوتبال هر بار با اسم و شهری جدید سر باز زند.
نگاهی به تاریخچه باشگاه داری مالکان بخش خصوصی در لیگ برتر ایران نشان داده است ضعف های اساسی همچنان مانع از ادامه مسیر برای افرادی است که با هر ترفند و منفعت شخصی به فکر پاشیدن بذر اقتصاد و معامله مثبت در فوتبال ایران بودند.
دو دهه بی خروجی
ابومسلم مشهد، سیاه جامگان، صبای قم، گسترش فولاد و ماشین سازی تبریز، استیل آذین، خونه به خونه، سپیدرود رشت و… تنها بخشی از باشگاه هایی هستند که با هزاران آرزو خریداری شدند اما خیلی زود عطایش را به لقایش بخشیدند و در بهترین حالت از لیگ برتر ایران نزول کرده و راهی لیگ های یک و دو شدند.
تیم هایی همچون سیاه جامگان و صبا و خونه به خونه هم انحلال را بهترین راهکار برای فرار از دست بدهکاران خود دانستند تا نور کمرنگ خصوصی سازی به تیم هایی نظیر تراکتور تبریز، نساجی مازندران، ملوان بندر انزلی و هوادار تهران برسد.
پرهیاهو برای بازارهای مالی
با خصوصی سازی تراکتور تبریز بخش جدیدی از روند باشگاه داری مالکان خصوصی در فوتبال ایران جریان پیدا کرد. محمدرضا زنوزی با هیاهوی فراوان تصمیم گرفت خریدهای پر طمطراق برای تیم محبوب شهر تبریز انجام دهد تا این تیم را تبدیل به یکی از گران قیمت ترین باشگاه ها از لحاظ داشتن بازیکنان میلیاردی کند.
بدون شک زنوزی با استفاده از برند تراکتور توانست در صنایع مختلف که مورد هدف خود و گروه سرمایه گذاری اش بود به پروژه های قابل توجهی هم برسد اما صنعت بی رحم فوتبال سبب شد تا وی در همین فصل گذشته بارها و بارها در میدان های اصلی شهر تبریز شعار «حیا کن رها کن» از هواداران تراکتور بشنود.
هزینه می کنند و توهین می شنوند!
شاید زنوزی تصورش را هم نمی کرد با وجود هزینه های سنگین روزی مقرر است از طرفداران تیمش بدترین ناسزاها را بشنود. او که در فصول گذشته دو بار تصمیم به واگذاری باشگاه گرفته بود به خاطر توهین های دسته جمعی هواداران تراکتور بعد از کنار رفتن از جام حذفی در ورزشگاه یادگار امام تبریز تصمیم گرفت این باشگاه را واگذار کند.
اتفاقی مشابه با آن چه برای حدادیان در باشگاه نساجی مازندران رخ داد تا او هم بعد از کسب نتیجه های ضعیف توسط مهدی رحمتی چاره ای جز جدایی پیدا نکند. ملوان بندر انزلی هم با مشکلات فراوان خود همچنان به کار ادامه می دهد.
هیچ دست یاری نیست
شاید بستر ورود بخش خصوصی به تیم های لیگ برتری فراهم باشد اما همراهی و پشتیبانی از آنها بسیار اندک است. وقتی این تیم ها گرفتار بحران های مختلف مالی و مدیریتی می شوند خبری از ورود دستگاههای نظارتی و قسمتهایی برای حل مشکل آنها وجود ندارد. آنها که بسترهای مختلف برای کارهای اقتصادی دارند با هر تعریفی تصمیم به سرمایه گذاری در فوتبال گرفتند اما بدون شک عایدی آنها چیزی جز بدهی های کلان نبوده است.
حال باید دید تیم های ریشه دار فوتبال کشور مانند تراکتور و نساجی و ملوان می توانند کار خویش را بعنوان بخش خصوصی که احتیاج به اصلاح اساسی دارد، ادامه دهند یا آنها هم در دایره باطل تیم هایی قرار می گیرند که بدون هیچ کمکی محو شدند و دیگر خبری از نیست.
منبع: شمال برگ
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب